<i></i>会<i></i>麻烦？怎<i></i>办？”
秦雪摇<i></i>，“<i></i>觉得<i></i>事儿，放<i></i>，<i></i>
<i></i>刚才那里面开口<i></i>那<i></i>，像<i></i><i></i>生<i></i>，<i></i>们<i></i>会<i></i>时<i></i>记着<i></i>们<i></i>。”
秦雪<i></i><i></i><i></i>说，许星辰似乎<i></i>起<i></i>什<i></i>。
<i></i>微微沉默，蹙眉。
“怎<i></i><i></i>？”
许星辰摇<i></i>，“<i></i><i></i>，<i></i><i></i>觉得，<i></i>后开口<i></i>那<i></i>男<i></i>，声音<i></i>点熟悉。”
“熟悉？<i></i>认识？”
“<i></i>可能，<i></i>概<i></i><i></i><i></i>错觉。再说<i></i>，那种<i></i>，<i></i>怎<i></i>可能认识？”
“<i></i>啊，<i></i>群<i></i>猪蹄子，衣冠禽shòu。”
秦雪骂<i></i>毫<i></i>客<i></i>，而许星辰也怕好友多担<i></i>，开口说笑，转移话<i></i>。
回到秦雪<i></i>寓，许星辰<i></i>到<i></i>邵怀<i></i><i></i>电话。
<i></i><i></i>些惊讶，<i></i><i></i>到<i></i>竟然主动打电话来。
<i></i>秦雪<i></i>暧昧眼神<i></i>，许星辰走到阳台，<i></i><i></i>电话。
“喂？”
邵怀<i></i><i></i>声音，依旧低沉，淡漠，听<i></i>出什<i></i><i></i>绪来，<i></i>如<i></i>本<i></i>平日<i></i>感觉，冷漠，面<i></i><i></i><i>